Walka o Radio

W każdym przybytku pracy Linka stanowi mniejszość pod względem preferencji muzycznych i bierze udział w nierównej i wycieńczającej walce o Radio. Ona domaga się najogólniej mówiąc rocka lub czegoś z linią melodyczną, reszta… po prostu się nie zna.

Zmarnowana w poniedziałkowy poranek Linka bez entuzjazmu zasiadła do pełnienia obowiązków służbowych. Wzięła głęboki oddech, uniosła dłonie i już miała się zabrać za tworzenie małych dzieł sztuki, gdy do jej wyczulonych uszu dotarł mrożący krew w żyłach jazgot. Oko zaczęło jej latać, szczęki zacisnęły w żelaznym uścisku, a zgrzytające zęby ciosały snopy iskier. Linka doznała krwotoku wewnętrznego, gdy wokalistka przeszła do znienawidzonego refrenu, powtarzanego jedyne 467326 razy. W Lince obudził się mocno uśpiony gen bojownika o wolność uszu. Ukryła lico w obszernych fałdach kaptura, nałożyła chustę na nos, zgasiła światła i pod osłoną mroku rozpoczęła swą samotną krucjatę. Ruchem posuwistym-przyściennym podpełzła do odbiornika, sprawdziła teren i zaczęła hakować system. Skierowała pokrętło volume na minimum, żeby ewentualne zakłócenia nie dotarły do jednostek muzycznie straconych. Drepcząc w miejscu ze zdenerwowania i z duszą na ramieniu w obawie przed dekonspiracją, rozpoczęła żmudne grzebanie przy częstotliwości;

…nr konta 77 132…

… na upławy stosuj…

…jej oczy zielone…

…powtórzmy nr konta…

… a teraz klasyka rocka i ACDC…

Linka z głośnym sykiem wypuściła długo wstrzymywane powietrze i załopotała nerkami z radości. Zdjęła chustę i kaptur, podkręciła głośność i z nieukrywaną dumą  z owocnie zakończonej misji, odmaszerowała tworzyć małe dzieła sztuki.

15 min później…

- co o to za szarpidruty, kto znowu zmienił stację?! – zapytała Koleżanka Kopytko, wymownie patrząc na Linkę.

- yyy nie wiem. Jakiś motłoch i ciżba! Zwierzęta a nie ludzie! Wieśniaki bez szkoły! Karykatury człowieka! – grzmiała zbulwersowana Linka, wczuwając się w rolę członka podziemia.

Koleżanka Kopytko uniosła ze zdziwieniem brew i odwróciła się w stronę radia – to czekaj, zaraz zmie… - urwała nagle, czując nieprzyjemną wilgoć na ramieniu.

Z mieszaniną strachu i odrazy zaczęła się powoli obracać stając oko w podbródek z Bestią zesłaną z nieodkrytego jeszcze kręgu piekieł. Z przekrwionych ślepi biło szaleństwo z pyska toczyła się piana, a wysunięta dolna szczęka kłapała nerwowo, wydając przy tym głuche pomruki i bulgoczące dźwięki. Koleżanka Kopytko przełknęła głośno ślinę i bezbłędnie odczytawszy niemy przekaz podprogowy - zmień stację, a przegryzę ci tętnicę – niezwłocznie oddaliła się w najodleglejsze zakamarki budynku.

Linka do teraz nie wie, skąd wzięła się owa Bestia i dlaczego miała zaśliniony blat…