Wielkie powroty: epizod 3 – Żelazny pęcherz

Tak się złożyło, że Linka połowę swego dotychczasowego życia – pomimo choroby lokomocyjnej - spędziła na dojazdach. Dojeżdżała również do liceum, ok. 30 km. Pewnego razu, mając zapewne jakiś bardzo istotny powód, którego już dzisiaj nie pamięta, po lekcjach – albo w czasie lekcji – oddała się konsumpcji boskich trunków, znacznie przekraczających śmiertelną dawkę siarczanów, acz będących w kusząco niskiej cenie. Po udanym spożyciu i wysnuciu teorii przejęcia władzy nad światem, przyszedł czas pożegnania z resztą pasjonatów kolorowych płynów i Linka udała się na przystanek. Niesiona jeszcze na fali rozkosznego upojenia, zapakowała się do busa i zajęła miejsce gdzieś pośrodku stawki.

Początek podróży przebiegał bezproblemowo, Linka cały czas z głupawym bananem na paszczy pokonywała kolejne kilometry. Uśmiech pomału zniknął jej z twarzy, gdy uświadomiła sobie, że jak ostatni amator przed wyjazdem nie skorzystała z toalety. Boskie trunki spożyte w nadmiarze niebezpiecznie zaczęły chlupotać w brzuchu. Z każdą kolejną dziurą w drodze wzmagał się jej ból istnienia. Oczy pomału zaczęły zachodzić jej mgłą, pot wystąpił na czoło. W bezwarunkowym odruchu wykręciła nogi w supeł niczym dwulatka. W przypływie nagłej desperacji zaczęła rozglądać się za ustronnym kątem, o dziwo nie znalazła takowego w busie. Na jej twarzy odbił się wyraz bezsprzecznego cierpienia, kołysząc się w tył i w przód, prowadziła wewnętrzną walkę z okrutną podświadomością, która raczyła ją obrazami wodospadów i oceanów. Ze łzami w oczach spoglądała na każde mijane drzewo.

W końcu jej pęcherz osiągnął masę krytyczną i wysłał poselstwo do mózgu, że jeśli nie ma dojść do haniebnego puszczenia zaworów, należy przejść do natychmiastowego działania. Linka z trudem wyrwała się z otępienia w próbie rozeznania, w rzeźbie terenu. Do jej przystanku zostało ok 5 km. Czasu do tego żeby bezczelnie się nie posikać jakieś 30 s. Z zaciśniętymi zębami, nie rozplątując nóg podpełzła do kierowcy i poprosiła o zatrzymanie w szczerym polu. Jako, że kierowca ją znał ze zdziwieniem uniósł brwi, jednak przychylił się do niecodziennej prośby i zatrzymał pojazd. Linka wyrwała w takim tempie, że z dużym prawdopodobieństwem pozostawiłaby za sobą Usaina Bolta na olimpiadzie. Nie mając czasu na należytą weryfikację miejsca, ukryła się za najbliższym krzakiem, który sięgał jej do kostek. Pola nie trzeba było nawadniać przez najbliższe pół roku. Jej szczęście było tak wielkie, że nawet czekający na nią 5 kilometrowy spacer nie był straszny. Jednak puentą całego zdarzenia jest fakt, że prawie 10 lat później jej rodzona siostra zakupiła ów nieużytek i stawia tam dom rodzinny. Tak się zaznacza teren.