Wielka dolewka - wersja barmańska

Wczesnowiosenne słońce nieśmiało próbowało, przebić się przez brudne szyby tramwaju, uwypuklając smuzy dziwnego pochodzenia. Linka siedząc przy oknie, poczuła przyjemne ciepło na swym bladym licu. Z uśmiechem na pysku spojrzała w niebo i wewnętrznie poczuła, że to będzie dobry dzień. Zaczęła penetrować kieszenie celem wydobycia telefonu. Jej kciuki poszły w ruch.

7:16, Linka: Szybki spontan po pracy?

7:16:02, Filifiona: Kiedy i gdzie?

Linka: Ładnie jest może plener?

Filifiona: Przeziębiona jestem, lepiej zabudowane.

Linka: Jak jesteś chora, to odwołujemy akcję.

Filifiona: Nie będziesz mi mówić jak mam żyć!

Wobec powyższego nie było sensu oponować, a miejsce zostało ustalone na jedną z ulubionych knajpek Linki, celem celebracji i oddania należytego hołdu nowonarodzonemu weekendowi. Linka tylko przezornie załatwiła sobie odholowanie auta, co by znowu nie truć organizmem plugawym piwem bezalkoholowym.

Pomimo wczesnej na biesiadowanie pory, wszak było trochę po 16, nie uświadczyły wolnych miejsc. Nie widząc innego wyjścia, jako że chodzić już im się nie chciało, zdecydowały rozsiąść się przy barze. Na wstępnie BARman ogłosił, że nie lubi 95% swoich klientów, czym od razu wkupił się w łaski pań. Sam lokal jest miejscem urokliwym i nie każdemu przypadłby do gustu. W powietrzu można wyczuć zapach drożdży i fermentowanego piwa, ściany pokryte są nieobrobioną, czerwoną cegłą w głębi wesoło trzaskają płomienie w kominku, a co najważniejsze z głośników sączy się mocne, rockowe brzmienie.

Nie zdążyły jeszcze wybrać nic do picia, a z dwóch stron zostały otoczone przez panów siedzących tam od zeszłej środy i proponujących, co by się przysiadły do ich stolika. Grzecznie odmówiły. Panowie ponawiali zaproszenie jeszcze kilkukrotnie, więc Filifiona odmówiła im nadal grzecznie, acz z widoczną chęcią mordu w oku, co w końcu przyniosło efekt i panowie spasowali. Linka postanowiła chwilowo zawiesić swoją milczkowatą mrukowatość na krześle i z trybu monosylabowego przejść na dialogowy. Mając spokój, w końcu zaczęły radośnie trzeszczeć, od czasu do czasu angażując BARmana do wspólnego trzeszczenia, który z ów faktu był wielce rad. Jak mówią niepisane prawa tego typu lokali z BARmanami trzeb żyć w harmonii i zgodzie. Zaprocentowało to bardzo szybko, bo gdy Linka standardowo podczas spożywania złotego trunku poprosiła o herbatę, kręcą nosem, że na stanie mają same owocowe, BARman odpalił jej swoją prywatną. A jak u każdego nałogowca wiadomo, że na jednej się nie skończy, BARman uraczył je po vip-owsku serwując im nieograniczoną dolewkę do końca posiedzenia. Do dziś pewnie musi rozliczać się z nieopłaconego zużycia wody. Jako że herbata krążyła i ze wspólnego dzbanuszka polewali sobie wspólnie, BARman zapragnął posłodzić herbatę. Linka zareagowała z należytą dla siebie godnością osoby statecznej, wpadając w niekontrolowaną histerię. Więcej prób podtrucia nie było, a Lince po godzinie ustało migotanie przedsionków.

Kilka piw i 24561 herbat później, pożegnały się z nowym znajomkiem, dziękując za miły wieczór i udały się do włości Filifiony celem dalszych celebracji. Bynajmniej nie z racji krążącej w linkowych żyłach piwo-herbaty, a permanentnego zmęczenia, wywołanego wstawaniem o 5 i spędzaniem blisko 20 godzin tygodniowo w podróży, gdy tylko wymościła swój kościsty tyłek na znajomej, miękkiej kanapie, odłączono jej zasilanie. Powieki zaczęły niemożebnie ciążyć, a ona coraz bardziej przegrywała nierówną walkę z grawitacją, przechodząc do pozycji horyzontalnej. W oddali słyszała tylko radosny głos Filifiony, szukającej czegoś w kącie pokoju – czekaj, musisz zobaaa…. Linka do dzisiaj nie dowiedziała się co miała zobaaa…, zasypiając snem sprawiedliwego w ułamku sekundy, nie zdjąwszy nawet okularów. Mimo wszystko rano obudziła się wypoczęta i radosna jak sosna, a okulary zostały z niej usunięte, co zapobiegło bolesnemu wduszeniu w twarzoczaszkę. Godnym odnotowania jest również fakt, że została szczelnie okutana kocami, zniesionymi z całego osiedla, wszak na pewno są udokumentowane przypadki odmrożenia sobie kończyn w ogrzewanych mieszkaniach wiosną. Dlatego z całego serca dziękuje. Skål!