Zajrzeć śmierci w oczy

Pociągi, którymi Linka codziennie przemierza świat, są wyposażone w telewizory, w których bynajmniej nie puszczają pełnometrażowych filmów, bajek, czy chociaż seriali, których zwyczajowo nie ogląda a od biedy, rzuciłaby kaprawym okiem, za to z uporem maniaka emitują krótkie spoty i filmiki, przy których współczesne seriale paradokumentalne typu Pamiętniki z wakacji jawią się jako cud współczesnej kinematografii. Jedyną sensowną rzeczą, którą można zobaczyć, są nagrania z monitoringów pokazujące niebezpieczne sytuacje na przejazdach kolejowych spowodowane brawurą, a częściej głupotą homo sapiens. Puszczana w kółko kompilacja nagrań, wywołała u Linki falę wspomnień, wygrzebując z odmętów jej pamięci pewne zdarzenie sprzed kilkunastu lat. Głównie dlatego, że wówczas świat nie był jednym wielkim Okiem Wielkiego Brata, sama nie stała się gwiazdą takowego nagrania...

Dawno, dawno temu w czasach, kiedy srogie mrozy i śnieżyce były zimą a nie wiosną Linka wraz z Rodzicielem wybrali się do lasu na tzw. wietrzenie psa. Z racji tego, że Luna jest z rodziny husky-owatych ów wietrzenia bardzo potrzebuje. Zapakowali się więc wszyscy do auta i udali na dzikie łono natury. Po jakimś czasie i wielu kilometrach brodzenia po kolana w śniegu, gdy Linka z Rodzicielem znudzili się odłamywaniem sopli z nosa, a Lunie początkowo radośnie dyndający jęzor, przymarzł do powieki, stwierdzili, że czas wracać. Śmiały plan w trybie natychmiastowym został wprowadzony w życie i cała ferajna zapakowała się do samochodu. Szczęśliwi i dotlenieni, acz z drugim stopniem odmrożenia udali się w podróż powrotną.

 Na skraju lasu należało przejechać przez dwutorowy i niewinnie wyglądający przejazd kolejowy, który został umiejscowiony na niewielkim wzniesieniu.  Rodziciel, który wówczas powoził, zredukował prędkość i mozolnie zaczął się toczyć. Pokonawszy pierwszy tor, auto nagle zatrzymało się centralnie na środku i zaczęło mielić oponami na oblodzonej nawierzchni. Rodziciel dwoił się i troił, jednak samochód nie chciał ruszyć . Wtem sygnalizator swym jaskrawym, czerwonym światłem skąpał spowity w śniegu świat. Rogatki pomału, acz systematycznie zaczęły opadać. W Lince obudził się instynkt przetrwania. Z charakterystyczną dla siebie powagą i opanowaniem zaczęła działać. Jej mózg pracował na najwyższych obrotach, formułując racjonalny plan działania. Nie tracąc czasu, jak rażona wyskoczyła z auta i otworzyła tylne drzwi.

- Luna uciekaj! – wykrzyknęła z obłędem w oczach do psa siedzącego z tyłu.

Luna tylko przekrzywiła głowę w niemym niezrozumieniu, wyrażając coś w rodzaju: czego krzyczysz człowiek?

- Zaraz wszyscy zginiemy! – zawyła Linka ze łzami w oczach, na co pies przeciągle ziewnął.

- córko, czy mogłabyś z łaski swojej przestać się wydzierać i popchać auto? Tego pociągu jeszcze nie ma – włączył się Rodziciel, przerywając dramatyczny monolog Linki.

Ta wyrwana z odmętów szaleństwa,  wyprostowała się i ze zdziwieniem spostrzegła, że wcale zaraz nie zginą, bo jak okiem sięgnąć po horyzont, nie widać nawet świateł żelaznego potwora. Lekko zażenowana, zatrzasnęła drzwi i ze zwieszoną głową podreptała na tył samochodu. Po kilku próbach auto, w końcu wygrzebało się z oblodzonego śniegu, a Rodziciel bezpiecznie wyjechał omijając opuszczoną rogatkę. Linka szybko zapakowała się do środka i odjechali w stronę zachodzącego słońca, nadal nie uświadczywszy żadnego pociągu. Choć ona nadal uważa, że otarli się o śmierć.