Referendum: istnieć, czy nie istnieć?

Do Linki coraz częściej docierają bezpośrednie podszepty o potrzebie bytności bloga na Facebooku. Póki co,  jak na rasowego, aspołecznego, technologicznego troglodytę przystało, grzecznie odmawia, choć za plecami trzyma paralizator. Niech nikt nie myśli, że Lince założenie bloga przyszło łatwo niczym Kimowi rozstrzeliwanie swoich generałów. Przez wiele lat walczyła ze swoimi znajomkami, którzy usilnie namawiali ją do upublicznienia tekstów, głównie dlatego, że mieli dość bombardowania mailami i smsami w trzeciej osobie. Dlatego blog dla Linki, która jest niczym Wilczy Szaniec, jawi się jako szczyt ekstrawagancji. Próżno szukać w sieci jej śladów, bo zanim nie podjęła decyzji o pisaniu, nie zostawiła po sobie choćby jednego komentarza, nie udzielała się na żadnych forach, nie miała feikowych kont do podglądania sąsiadów – słowem nie istniała. Na globalnej promocji również szczególnie jej nie zależy, bo w przypływie światowej sławy na pewno u Linki aktywuje się zahibernowany gen snobizmu i sama ze sobą nie będzie mogła wytrzymać.  Wszystko to sprawia, że z pewną dozą sceptycyzmu – żeby nie powiedzieć z kijem przez szmatę – podchodzi do stworzenia FB, gdyż moc jego nieznana jej jest.

Dlategóż uprzejmie prosi o poradę, czy jej blogowym ziomkom założenie FB w jakikolwiek sposób ułatwi  korzystanie z bloga? Linka lojalnie uprzedza, że ma czas bardziej niż ograniczony i nie chce zamienić się w hipstera z telefonem przy paszczy w pociągu, rezygnując z czytania książek – nawet z tej nudnej, z którą na Ozyrysa cały czas walczy. Blog zawsze będzie dla niej priorytetem i to w tej części cyberprzestrzeni chce przebywać. Ewentualnie może zatrudnić Dziwaka, który będzie za nią prowadził konto, wszak nawet koty to potrafią.

Zatem, parafrazując pewnego neurotyka w za ciasnych rajtuzach: istnieć, czy nie istnieć?