Panieński salceson kota tuczy

Otóż w sobotę Linka wzięła udział w historyczno-kulturowo-nonkonformistycznej imprezie zwanej panieńskim. Impreza była ku czci jej dobrej znajomki Skauta, która została uprowadzona, związana władowana przemocą do auta i wywieziona do domu swoich rodziców. Na pięknie przystrojony ogród weszła w obłokach rac dymnych, które zostały cichaczem zakupione od pseudokibiców 3-ligowego klubu szachowego. Całego przebiegu imprezy Linka zdradzić nie może, gdyż takie są zasady – to jak z Sanatorium. Napomknie tylko, że obyło się bez kontrowersji, wyuzdania i perwersji – czyli zupełnie inaczej niż w Sanatorium.

Na dobry początek zagrano w Piwo, a bose nimfy – podczas gry należy biegać, a obuwie sportowe nie było na wyposażeniu u wszystkich - w zaciętej rywalizacji robiły wślizgi godne Błaszczykowskiego, choć Linka wątpi, żeby on potrafił tak widowiskowo miażdżyć puszki pośladkami i to niechcący. Po puszczeniu piwa nosem, przez jedną z uczestniczek i tym samym opróżnieniu ostatniej puszki przez drużynę nr 1, grę przerwano bojąc się, że matki karmiące mogą skończyć zabawę przed 20:00. Kolejne gry były utrzymane w podobnym radosnym tonie, a każdy popełniony błąd był skwitowany gromkim: PIJESZ. Następnie impreza przeniosła się do lokalu, gdzie dziwnym trafem pito nadal, a do tego panie na drakońskich dietach wsunęły tuzin pizz. Lince nie omieszkano liczyć wypitych do piwa herbat, które ciurkała w skali 1:1. Gdy obsługa lokalu dyskretnie zaczęła kłaść krzesła na stoły i gasić światła, obkupiono się w większą ilość alkoholu na wynos i starym dobrym zwyczajem przeniesiono się w plener, trzeszcząc przy tym radośnie o życiu i śmierci. Po osuszeniu ostatków i zgodnym stwierdzeniu, że wyprawa na stacje byłaby aktem zbyt heroicznym, grożącym zagładą ludzkości, zaczęto rozchodzić się w stronę wschodzącego słońca.

Linka zamaszystym ruchem wyjęła komórkę i nadludzkim wysiłkiem woli skupiła się na wypowiedzeniu kilku zrozumiałych słów określających jej położenie, gdyż Kazik zobligowała się odebrać ją i przenocować u siebie . Linka zawsze stara się być gościem niewadzącym nikomu, więc jak tylko pożegnała się z siostrą, cichutko na paluszkach zaczęła się krzątać walcząc z okrutną grawitacją. Gdy w końcu jej zewłok bezwładnie padł na łóżko, po 3 sekundach stwierdziła, że jej duszno i również cichutko na paluszkach poszła otworzyć okno. Siłując się chwilę z opornym ustrojstwem, w końcu udało się otworzyć oponenta, czemu towarzyszyło dziwne chlupnięcie i mocne tupnięcie. Mimo że było ciemno, ona bez okularów, a do tego percepcja jej była zachwiana przez ograniczony dopływ tlenu, Linka i tak wykazała się ogromną błyskotliwością umysłu, gdyż bezbłędnie odgadła, że zrzuciła jakiegoś badylaka z parapetu. W sumie to nie ona tylko okno. Wymacała zielsko i ustawiła je w pozycji pionowej, postanowiwszy, że ewentualne szkody naprawi po przebudzeniu. Zasnęła w pół minuty snem sprawiedliwego, budząc się tylko na chwilę z przestrachem, gdy dotknęła czegoś miękkiego, włochatego i mruczącego. Trochę czasu zajęło jej zrozumienie, czym jest dziwna narośl, która wyrasta z jej boku. Po chwili grozy w zakamarkach pamięci zamajaczyło jej imię kota – Bruno - i już wiedziała, że przywarła do niej udomowiona forma życia. Spokojna, że nic jej nie zeżre ponownie zasnęła.

- kto wpuścił kota?! – dobiegło zza ściany.

Linka gwałtownie wyrwana ze snu z bólem przymknęła powieki, gdyż pochmurne niebo okazało się zbyt intensywną dozą światła. Oszołomiona, nie wiedząc gdzie jest i czemu świat się kręci, pomału zaczęła przewijać przed oczami retrospektywne scenki, uśmiechając się półgębkiem.

- kto wpuścił w nocy kota?! – darła się Kazik z oddali.

Nie rozumiejąc sensu słów, które dolatywały do niej z drugiej strony domu z nonszalancją pogłaskała Bruna, który cały czas spał obok niej.

- a tu co się stało? – zapytał Kazik wchodząc do pokoju.

Lince film przed oczami zaczął przyśpieszać i zatrzymał się na momencie dziwnego chlupnięcia i mocnego tupnięcie. Ze zgrozą odwróciła się i omiotła zamglonym spojrzeniem pokój, którego parkiet został pokryty pokaźną warstwą czarnoziemu z małym oczkiem wodnym pośrodku.

- to ja, nie kot – powiedziała skruszona Linka dziwnie ochrypłym głosem.

- no to już wiem skąd się wziął, wiesz, że zeżarł cały salceson w kuchni.

Linka spojrzała na kota, który cały czas spał obok niej, a oblicze miał tak spokojne i niewinne, że od razu postanowiła go bronić – to na pewno nie on, może to dzieci – podjęła nieudolną próbę obrony.

- kawałek leży rozbebeszony na podłodze z wyjedzonym środkiem.

Nie wiedząc gdzie się schować, Linka nakryła się po uszy kołdrą, przytuliła kota i udawała, że ich nie ma. Nadal uważa, że to dzieci.