Kosmiczny tort

W ostatnim czasie Linka w pracy głównie liczy. Nie na innych, nie na siebie, ale wszystko – nastał smutny czas inwentury totalnej. Przetrzebione jednostki z szaleństwem bijącym z oczu, przemierzają szybkim krokiem magazynowe połacie, wznosząc tumany kurzu. Co chwilę z innego kąta hali słychać wybuchy histerycznego śmiechu lub rozdzierającego serce płaczu. Gdzieś w oddali niczym w Sandomierzu niosą się serie strzałów odbijające się złowrogim echem po coraz bardziej opustoszałych ścianach – na szczęście tym razem był to tylko kolejny zwalony regał, jednak nikt nie wie, co będzie jutro…

Linka niczym Tarzan z grupą inwalidzką skakała przez pół dnia z drabiny na regał z regału na półkę i z półki na drabinę w Kokardkowym Królestwie.  Przy 3-tysiącach kolorowych paczuszek gotowa była skręcić sobie wielobarwną linę i skończyć swój marny żywot, gdy nagle do jej uszu dotarł dziwny szum informacyjny;

-... od razu wiedziałam… ,no wiedziałam…, byłam pewna… -  powtarzał jak mantrę głos. Głos okazał się być własnością Carycy, która z piskiem trampek wkroczyła do Kokardkowego Królestwa - … no wiedziałam, że to ty… od razu… - powtarzała nadal z zamglonym, niewidzącym spojrzeniem, chowając jedną rękę za plecami.

- hę?! – zapytała elokwentnie Linka.

- masz reklamacje – oznajmiła Caryca z dziwnym, enigmatycznym uśmiechem – to musiałaś być ty…

Linka pokraśniała, spuściła wzrok i przygarbiła się jeszcze bardziej niż zwykle. Już chciała zacząć się kajać, gdy zdała sobie sprawę, że coś jej tu tryfi i bynajmniej nie jest to pracownicza lodówka. Przyjrzała się uważnie koleżance z biura, która cały czas mruczała pod nosem z dziwnym obłąkańczym uśmiechem, a która normalnie w takich sytuacjach łączy się w bólu z ofiarą tragicznej pomyłki – co poszło nie tak? – zapytała podejrzliwie.

- pani chciała fontanny tortowe – zakomunikowała Caryca, a jej uśmiech dawno przekroczył już granicę skroni.

- a ja wysłałam…? – Linka zawiesiła teatralnie głos.

- to! – wykrzyknęła uradowana, wyciągając rękę zza pleców.

Gromki rechot wstrząsnął fundamentami magazynu, a z najbliższej okolicy całe dzikie ptactwo poderwało się do lotu. Caryca zaśmiewając się do rozpuku, dumnie dzierżyła w dłoni 30-centymetrową stożkowatą rakietę, buchającą piękną fontannę iskier na 6 m, która śmiało wyniosłaby biedny tort daleko poza naszą ziemską atmosferę.

- ja wiedziałam, że to musi być twoja reklamacja, no po prostu wiedziałam,  zanim jeszcze znalazłam zamówienie – oświadczyła Caryca przecierając załzawione oczy - czaj co babeczka napisała; …zamawiałam u państwa fontannę tortową, a nie petardę.

Linka wciąż tarzając się po podłodze ze śmiechu, nagle spoważniała, wstała, otrzepała się i z buńczucznie wysuniętą dolną wargą oświadczyła – bo jak się mylić to z polotem!