Kumulacja (nie)szczęścia

Do oddania w pełni powagi sytuacji muszą zostać przytoczone dwa fakty.

1. Linka w ostatnim czasie permanentnie przemarza, przemaka, niedojada i niedosypia, i pomimo tego, że z natury jest zdechlakiem, trzymała się bardzo dzielnie. Jednak wystarczyło jedno kichnięcie Ulsona, które przyjęła na klatę i od kilku dni Linka ewoluowała w człowieka czopa z zatkanymi zatokami, uszami, rozdymanym gardłem, niekontrolowanym wyciekiem z nosa, plującym wszędzie kawałkami płuc i głosem przepitego traktorzysty z 40-letnim stażem.


2. Linka od niedawna zaczęła regularnie biegać. Oczywiście nie ma to nic wspólnego z nastałą modą fit, Linka nie ulega żadnym modom. Jest leniwcem i szczerze gardzi aktywnością fizyczną, przez co jej kondycja pozostaje we wczesnej fazie prenatalnej. Biegać zaczęła, bo PKP zmieniło rozkład jazdy i teraz wszystko ma na styk, więc pomyka regularnie z pociągu na tramwaj i z tramwaju na pociąg.

Nastał piątek jakże odmienny od poprzedniego…

Linka z mocno odczuwalnym bólem istnienia wstała rano i udała się na pociąg do pracy. Ten oczywiście na trasie zaserwował sobie nadprogramowy postój w polu, przez co Linka nie zdążyła na swój zwyczajowy tramwaj i musiała lecieć, jak dzika kuna na kolejny z milionem przesiadek, co by się nie spóźnić. W pracy, jako że mają miliony zamówień i nie wyrabiają, uprzejmie zakomunikowano im o pracującej sobocie. Linka grzecznie odpowiedziała Bossowej, że przyjść może, ale niechybnie umrze. Bossowa, jak na przedsiębiorczą kobietę przystało, musiała dojść do wniosku, że wówczas produktywność Linki diametralnie by spadła, więc stwierdziła, że nie chce jej widzieć w sobotę. Linka podbudowana tym małym zwycięstwem, bo faktycznie czuła się fatalnie, jakoś dobrnęła do 16.

Na dworze wiało, padało i ogólnie rzecz ujmując, odchodziły atmosferyczne dantejskie sceny. Linka nie mając czasu na marudzenie, nałożyła kaptur i omijając krople, kałuże, i powalone drzewa zwyczajowo pognała na tramwaj. Pierwszym niepokojącym symptomem było to, że diabelnik przyjechał z 3-minutowym opóźnieniem. Kolejnym niepokojącym zjawiskiem był przerost ilości osób na wolny metr podłogi, co utrudniało domknięcie drzwi na każdej stacji – kolejne tracone sekundy. Apogeum osiągnęli, gdy niedoszła  albo doszła parka mocno zahaczająca o degrengoladę, postanowiła - w połowie na stacji w połowie w tramwaju – zaprezentować dramatyczną scenę z cyklu: bo zupa była za słona. Swą kwiecistą retoryką przedstawili całą genezę swych rodzin, upodobań gastronomiczno-farmaceutycznych od lodów po dopalacze oraz wyrazili wzajemną nadzieję o życiu długim i dostatnim. Linka ze zdziwieniem przyjęła fakt, że Pani wielokrotnie używała zlepka słownego co brzmiało mniej więcej: typierdolonykonfidencie, zapewne było to najbardziej wielosylabowe słowo, jakiego użyła w życiu. Koniec końców Pan wypchnął Panią, Ona pociągnęła Jego i akcja przeniosła się na przystanek, na którym zostali, więc nikt z pasażerów nie wie, czy faktycznie żyli długo i szczęśliwie, Linka natomiast straciła kolejne minuty.

Gdy w końcu dojechali na dworzec Linka wyskoczyła niczym rączy mustang, by zaraz stanąć dęba i nie zatrzymać się na plecach biednych przechodniów – czerwone światło. I to nie takie czerwone światło, które jest tylko sugestią o dobrowolnym zatrzymaniu, bo przecież nic nie jedzie i tak zdążę, tylko prawdziwe czerwone światło - typu wejdziesz na drogę i zginiesz. Linka czekała drepcząc niecierpliwie w miejscu. Po całej wieczności oczekiwania pędzące auta, w końcu się zatrzymały i jeszcze raz ruszyła z kopyta. Niestety jej pociąg wyrusza zawsze z najbardziej oddalonego peronu, jaki w ogóle można sobie wyobrazić. Jakiś złośliwiec stwierdziłaby, że jest to filia następnego dworca, a osoba, która wymyśliła taki rozkład powinna spłonąć  – dobrze, że Linka nie jest złośliwcem. Po pokonaniu w nadludzkim tempie nieprzyzwoicie dużej ilości schodów poczuła dotkliwy ból w boku. Nie zważając na uporczywe kłucie z obłędem w oczach i pianą na pysku przecięła postój autobusów i taksówek, lawirując pomiędzy autami i pieszymi biegła dalej. Zostało jej jeszcze ok. 200 m. Oczy zaczęły zachodzić jej mgłą, oddech zamienił się w upiorne charczenie, lewy trampek zaczął przemakać, bo po drodze zaliczała wszystkie możliwe kałuże.

W oddali zamajaczył niewyraźny kształt jej pociągu. Z głośników Ivona zakomunikowała, że ten oto pociąg jest gotowy do odjazdu, uprzejmie uprasza się o zachowanie ostrożności, życzą miłej podróży, a na pokładzie nie serwują orzeszków. Linka wrzuciła piąty bieg lecąc na złamanie karku. Zza zakrętu dołączyło do niej jeszcze dwóch biegnących Panów. Finisz zapowiadał się pasjonująco. Ostatnie 50 m. Pan z walizką wysunął się na prowadzenie, gdyż walizka miała kółka, co w normalnych warunkach byłoby uznane za doping i groziło dyskwalifikacją. Linka zaczęła słabnąć, dając się wyprzedzić drugiemu Panu z łysiną. Aerodynamiczny kształt jego głowy zmniejszył opór powietrza, co też było niedozwolonym dopingiem. Linka poczuła się jak na Olimpiadzie z samymi Rosjanami, ale nie dawała za wygraną. W oddali słychać było pogwizdującego konduktora, który chyba w ten sposób chciał zmotywować ich do jeszcze szybszego biegu. Linka przeszła w prędkość nadświetlną, rozmazując na twarzy obficie spływające gile. Zrównała się Panem z łysiną, a o zajętych przez nich miejscach musiał zdecydować foto-finisz. Gdy oni ostatnimi susami rzężąc i plując krwią dopadli do pociągu, Pan z walizką z uporem maniaka walił w przycisk otwierający drzwi. Te pozostały zamknięte. A po sekundzie pociąg zaczął powoli ruszać. Linka nie wierząc w to, co się właśnie dzieje, zasadziła żelaznemu kolosowi soczystego prawego sierpowego – ma nadzieję, że pozostało wgniecenie – i przeszła do równie kwiecistej retoryki, co uprzednio Państwo w tramwaju. Było to coś w rodzaju:

O motyla noga, cóż za ogromna radość, że pociąg ten pierwszy raz w historii odjechał o czasie. Jednakowoż za straszliwy niefart można uznać fakt, że bez wszystkich pasażerów, którzy chcieli podążać nim w nieznane. Wyrażam głęboką nadzieję, iż podróż reszcie przebiegnie bez zbędnych ekscesów, a wielmożny jegomość z gwizdkiem przypadkowo nie potknie się na nierówności brukowanych peronów i nie zaaplikuje go sobie w rzyć.