Rodzinny półświatek

Każdy dom ma swoje niepowtarzalne tradycje i w każdym inaczej spędza się czas w gronie rodzinnym. Jedni siedzą przy wspólnym stole i złorzeczą, inni razem oglądając telewizję i knują, wszyscy oczywiście jedzą. Na przestrzeni lat w Linki domu również ukształtowała się pewna nieodłączna tradycja zwiastująca wspólnie spędzony czas w gronie najbliższych, u niej uskutecznia się hazard.

Rolety zostają opuszczone, światła przyciemnione, w ruch idą fumatory  -  o klimat szulerni trzeba dbać, a jedyny tytoń w domu to linkowa tabaka  – na stole spoczywa czytnik kart, choć przyjmowane są też czeki, weksle i nerki. Komisyjnie zostaje wybrany zestaw kości do gry, gracze zajmują miejsca przy stole, lód radośnie pobrzękuje w szklankach. Salon zamienia się w saloon, stając się kolebką hazardu w Siedliszczu.

Zasady gry w kości bardzo przypominają karcianego pokera, a reguły zostały przekazane Lince i jej rodzeństwu razem z mlekiem Rodzicielki. Jedyne co zmieniło się na przestrzeni lat - albo od momentu, kiedy zaczęli zarobkować -  to płatne wejście do gry i wrzucenie do wspólnej puli po 10 zł od łebka. Zwycięzca zgarnia wszystko w glorii chwały i deszczu konfetti z nieba, a przegrany zostaje zhańbiony na wieki. Z niewiadomych przyczyn Linka zawsze zostaje oddelegowana do prowadzenia tabeli punktowej, choć tym razem po przedawkowaniu tabaki i kichaniu do zaparowania okularów zeszyt został jej zabrany, podważając jej wiarygodność pierwszego skryby.

Dreszczyk emocji zawsze towarzyszy takowym grą, jednak tym razem Rodziciel czując ducha świąt podbił stawkę, rzucając Jana Sobieskiego na stół, jako bonus dla osoby, która zdobędzie największą ilość punktów z sumy wszystkich gier. Nowe zasady zostały zaakceptowane, a ilość rozgrywek ustalono na 5 pomniejszych partii ze standardową stawką w puli. Więzy krwi przestały mieć znaczenie. Przestały mieć znaczenie zawarte uprzednio sojusze, porozumienia o wzajemnej współpracy, czy przysięgi małżeńskie. Pod stołem zgrzytały ostrzone noże, magazynki zostały przeładowane. Każdy na swój sposób zaczął czarować i przyzywać sprzyjającą fortunę.

Linka sięgnęła po atrybuty mocy, przywdziewając barwy klubowe Skry Bełchatów. W ruch poszły bluzy, szaliki i koszulki. Niestety z każdą kolejną partią zostawała coraz bardziej w tyle, powiększając debet na koncie. Nie pomagało przebieranie odzieży co partię, ciągłe zmiany w kompilacji atrybutów mocy i połączenia koszulki jednego z ulubionych zespołów z szalikiem Skry, koszulki ze skrzydlastym z książki Kossakowskiej i bluzy Skry, czy przewiązanie szalika na głowie niczym John Rambo. W akcie desperacji Linka rozważała nawet nakrycie się ręcznikiem Skry. Nie przyniosła żadnego rezultatu wymiana kości na inny komplet na jej wniosek. Nic nie dała wymiana trunków ze świątecznego martini na tradycyjne piwo, ani cały przekrój herbat od czarnej, po zieloną i czerwoną.  W portfelu został jej tylko bilet miesięczny i oświadczenie woli, pies poszedł w zastaw, a do jej garażu zaczęli wprowadzać się jacyś obcy ludzie. Każdy z pozostałych wygrał przynajmniej raz małą partię, wychodząc dzięki temu na zero, lub bogacąc się kosztem Linki. Przed ostatnią rozgrywką, gdy BratOwa odstawiła już wszystkich na tyle wyraźnie, że główna nagroda była już niezagrożona, Rodziciel, widząc, że większe emocje są w dole tabeli, postanowił dorzucić do puli nagrodę pocieszenia dla Cieniasa Cieniasów. Linka jak na dumnego osobnika przystało, wzgardziła taką gratyfikacją, mimo że ów zaszczytne miano zdobyła i to bezapelacyjnie, przegrywając z kretesem wszystkie partie.

Linka zamknęła się w sobie i kwili cichutko, trawiąc gorycz porażki. Zapowiedziała zemstę i krwawy odwet na Gwiazdkę - nie będzie litości dla nikogo. Choć dziś ma przyjechać druga połowa rodziny, więc może Lince uda się wygrać z graczami na swoim poziomie - Ulsonem i Dziwakiem. Póki co jednak regularność wstawiania notek może jej nieco spaść, bo Linka musi zrobić miliony nadgodzin w pracy, żeby Lunę wykupić.