Dzień Dziecka PEGI 18

Jak każdemu doskonale wiadomo, niedawno obchodzony był Dzień Dziecka. Oczywiście Ulson i Dziwak w należyty sposób zostali z tej okazji uhonorowani prezentami, na jakie zasługują, czyli policzkowaniem i chłostą. Więc o tym Linka nie będzie się rozpisywać, bo to nuda, ale że lubi robić niewybredne żarty postanowiła obdarować trochę większe dzieci i raz jeszcze przypomnieć o sobie swojej starej korpo.

Linka wynajdując chwilę czasu wolnego w pracy, tudzież migając się od swoich obowiązków, rzuciła się w wir alejek i regałów szukając godnego prezentu dla całego biura. Posiłkując się swoim analitycznym mózgiem, wysnuła daleko idące wnioski, iż okapniki na świece, czy inne serwetki o fakturze lnu nie będą prezentem właściwym. Dlatego znów zanurzyła się w dziale z asortymentem na panieński. Przeglądając ze znudzeniem różne fikuśne i falliczne gadżety, nagle jej bystry wzrok astygmatyka padł na niewielkie, czarne pudełko, o który zapomniał cały świat. Wzięła je ostrożnie do rąk, zdmuchnęła zalegający kurz i ostrożnie podniosła wieczko. Wstrzymała oddech, by po chwili wypuścić powietrze z głośnym gwizdem.  Jej lico rozjaśniło się w zawadiackim uśmiechu. W pudełku znajdowały się ułożone w równe rządki antystresowe gniotki w kształcie penisów. Prezent idealny dla ludzi ubabranych w morzu zawodowego stresu. A dodatkowo pamiętając o tym, że większość dziewczyn przez 364 dni w roku jest na permanentnej diecie, nabyła jeszcze kilogram Mamby, co by zbilansować ich poziom cukru.

Jako że Linka cały czas ma w pamięci swoje różnorakie kompromitacje na poczcie (można przeczytać TUTAJ), a na gmachu widnieje jej kiepski portret z dopiskiem: petent nie obsługiwany, dlatego postanowiła wykorzystać sprzęt służbowy i nadużyć swoich kompetencji, samodzielnie pakując paczkę, żeby ukryć jej kontrowersyjną zawartość przed wścibskimi spojrzeniami. Wielce uradowana podgwizdując radośnie udała się do sektora wysyłkowego. Mimo że Linka bardzo dobrze żyje z pakującą bracią, nie chciała zawracać im rzyci i spinając swe obwisłe poślady w milczeniu zajęła wolne stanowisko. Zakasała rękawy i zdmuchnęła opadającą na oczy blond czuprynę. Znalazła sobie srodze za duży kartonik i z największą czcią ułożyła w nim swe dary, całość wyłożyła różnorakimi wypełniaczami i folią bąbelkową. Następnie rozpoczęła żmudny proces streczowania. Na ten widok reszta pakujących zaprzestała swojej pracy i z narastającą ciekawością zaczęła śledzić poczynania Linki. Ta prawie odcięła sobie ucho, następnie zestreczowała lewą dłoń razem z paczką, a na koniec zamotała się w taśmę. Po czasie, w którym normalny pracownik spakowałby 3 paczki i to wszystkie ze szkłem, ona skrajnie wyczerpana, ale zadowolona z siebie, zrobiła dwa kroki w tył i z podziwem spojrzała na swe dzieło. Wzrokiem stwórcy i dumna jak paw patrzyła na najszpetniejszą paczkę, jaką w życiu widziała, aż łza wzruszenia zakręciła się jej w oku. Wzięła paczkę w ręce i wstrząsnęła, wszystko w niej latało. Fakt ten przyjęła ze stoickim spokojem, wszak nie miało się tam co uszkodzić, a paczki nie powinni cofnąć.

 Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że do środka nie wrzuciła choćby krótkiego liściku z imieniem darczyńcy. Jej korpo drużyna gotowa jeszcze pomyśleć, że stała się obiektem prześladowań jakiegoś psycho-fetyszysty. Na szczęście od razu pomyśleli o Lince. Radość w biurze nie miała końca, a Ruda znów w poetyckim uniesieniu zdała Lince relację. Słów tych tym razem nie zacytuje, gdyż musiałaby podnieść kategorię wiekową bloga.