Kolejowa klasa premium

Wskakując jak zawsze do obładowanego o tej porze pociągu, Linka wzrokiem starego wyjadacza lustrowała wagon w poszukiwaniu wolnego miejsca. Uradowana znalazła miejsce między dużym Panem, a bardzo dużym Panem na korytarzu vis a vis toalety – słowem klasa VIP. Panowie również byli mocno zdziwieni, że między nimi znalazło się jeszcze jedno nierozłożone krzesełko, ale Linka hardo parła naprzód i wdusiła się między nich. W razie wypadku mogła liczyć na wcale nienajgorszą amortyzację. Niestety, aby pozostawić przejście, kolana musiała wdusić sobie pod brodę.

Do odjazdu pozostały 4 min, w ciągu których do i tak załadowanego pociągu wbiegła jeszcze zdyszana pielgrzymka, drużyna piłkarska, stado welociraptorów i peleton kolarski łącznie z rowerami. Traf chciał, że jeden z kolarzy zaparkował w tych 5 cm wolnej przestrzeni między Linką a drzwiami toalety, mocno naruszając jej strefę komfortu. Pociąg ruszył. Linka nie oponowała, bo faktycznie ścisk był większy niż w Lidlu na promocji, dlatego nic nie mówiła, gdy rower rozjeżdżał jej stopę za każdym razem gdy pociąg hamował, za co skrupulatnie była przepraszana. Pokornie wyciągnęła książkę i zaczęła czytać. Już wtedy zrozumiała, że jak ostatni amator źle obliczyła moment przyśpieszenia względem pędu a masą nabytą i książkę skończyła czytać już po 15 minutach. Na domiar złego książka pozostawiła ją w egzystencjalnej rozsypce i nie wiadomo, kiedy autorka zechce napisać kolejny tom, żeby ową rozsypkę poskładać. W normalnych warunkach, w takiej sytuacji Linka posiłkowałaby się bezmyślnym gapieniem w okno i wyszukiwaniem zajęcy, jeleni, czy jednorożców a tak podziwiała na wpół zasłonięte rowerem drzwi toalety. Żałowała, że podróżni zrobili się tak kulturalni i nie przyozdabiają już wrót do przybytku świątyni zadumy intrygującymi sentencjami życiowymi – zawsze to jakaś lektura.

Pociąg zatrzymał się na kolejnej stacji. Linka znów z grymasem bólu na licu przyjęła przeprosiny kolarza, gdy wielka mordercza opona po raz kolejny zmiażdżyła jej stopę. Ale tym razem, w końcu ktoś zaczął wysiadać. Linka niczym przyczajony tygrys i ukryty smok zwęszyła szanse oswobodzenia się, bo jeszcze chwila a zaczęłaby mieć napady klaustrofobii. Rysy się jej wyostrzyły, a wzrok rozjaśnił. Gdy tylko osoby wysiadające przepchały się do wyjścia, nie czekając, Linka wystrzeliła jak z procy i… z impetem przywaliła głową w kierownicę. Usiadła jeszcze szybciej niż wstała, a oczy zaszły jej momentalnie łzami. Tym razem kolarz przeprosił za bogu ducha winną kierownicę, ale Linka zbyła go machnięciem ręki i na wpół przytomna, ale z miną dumną i niewzruszoną wstała z godnością, i pomaszerowała zataczając się na wolne miejsce. Kolarz jeszcze wyglądał, czy aby nie przewróciła się po drodze, ale ta nie utrzymywała z nikim kontaktu wzrokowego, głównie dlatego, że wzroku skupić nie mogła. Naburmuszona skuliła się w kącie, wyciągnęła notes i zaczęła pisać tę notkę.